Środków obrotowych normatyw, planowana wielkość stałego zapotrzebowania przedsiębiorstwa na środki obrotowe, która była podstawą określania planowanej lub prawidłowej kwoty własnych funduszów obrotowych przedsiębiorstwa; był on obliczany jako suma normatywów cząstkowych, ustalanych dla poszczególnych rodzajów środków obrotowych, objętych normowaniem. Do środków obrotowych objętych normowaniem („normowane środki obrotowe”) zaliczano przede wszystkim zapasy materiałów do produkcji, przedmiotów nietrwałych, produkcji w toku, półfabrykatów, wyrobów gotowych, towarów, wydatki przyszłych okresów, a w niektórych gałęziach gospodarki także środki pieniężne. Dla pozostałych rodzajów środków obrotowych nie obliczano normatywu („nie normowane środki obrotowe”). Zasoby środków obrotowych, przekraczające ustalony normatyw, zwano „ponadnormatywnymi środkami obrotowymi”. Obliczanie n.ś.o. opierało się najczęściej na mnożeniu dziennego zużycia określonego rodzaju środków przez „wskaźnik stanu zapasów w dniach”, który wyrażał, na ile dni powinien wystarczyć zapas. Normowanie to wprowadzono w Polsce w 1947. Do 1957 musiało ono być dostosowane do dyrektywnych wskaźników maksymalnego przyrostu n.ś.o., ustalanych przez Ministerstwo Finansów dla poszczególnych resortów (i dzielonych następnie między centralne zarządy przemysłu i przedsiębiorstwa), gdyż przyrost własnych funduszów obrotowych w granicach normatywu był finansowany w znacznej części za pomocą dotacji budżetowych. Od 1958 zaniechano ustalania dyrektywnych wskaźników przyrostu normatywów, a przyrost własnych funduszów obrotowych w granicach normatywu (albo jego części, ustalonej procentowo) oparto na funduszu rozwoju, tworzonym z zysku. Od 1966 w polskim systemie finansowym zaniechano ustalania n.ś.o., a kształtowanie prawidłowych stanów własnych funduszów obrotowych przedsiębiorstw uzależniono od faktycznych, a nie od planowanych zasobów środków obrotowych.
