Komplementarność, wzajemne uzupełnianie się dóbr w ich zastosowaniu konsumpcyjnym lub produkcyjnym; przeciwieństwo zastępowania się, czyli substytucji. Dwa dobra są względem siebie komplementarne, jeżeli posiadanie jednego z nich powoduje wzrost zapotrzebowania na drugie; np. opony są komplementarne w stosunku do samochodu, pasek — do zegarka, cukier — do herbaty. K. może być różnego stopnia. Szczególnym przypadkiem dóbr wysoce komplementarnych są dobra, które zawsze muszą być używane w jednakowym stosunku ilościowym, np. filiżanki i spodki. Bardziej praktyczne znaczenie ma k. umiarkowana, oznaczająca jednokierunkowość zmian popytu w danej grupie dóbr. W praktyce gospodarczej badanie komplementarnych grup towarów ma istotne znaczenie dla perspektywicznych ocen kształtowania się popytu, niezbędnych do ustalenia długookresowej polityki rozwoju gospodarczego. Stosunek i stopień k. między różnymi dobrami jest historycznie zmienny; zależy on od warunków technologicznych i zwyczajów konsumpcyjnych. W teorii ekonomii zagadnienie k. wystąpiło w subiektywnej teorii wartości opartej na użyteczności krańcowej, w związku z badaniami nad teorią wyboru konsumenta.
