Lozańska szkoła burżuazyjnej ekonomii politycznej (szkoła matematyczna), jedna z odmian matematycznego kierunku w ekonomii burżuazyjnej; nazwa pochodzi stąd, że twórcy tej szkoły, L. Walras i V. Pareto, wykładali w Lozannie; szkoła ta bada warunki ogólnej równowagi danego systemu gospodarczego. Zakładając ograniczony i stały stan dóbr pierwiastkowych, Walras i Pareto ujmują procesy ekonomiczne wyłącznie od strony ilościowej i funkcjonalnej współzależności, i to przez pryzmat wymiany; w ich ujęciu nawet produkcja staje się swoistą wymianą (transformacją) usług produkcyjnych; stoją oni na pozycjach prawa rynku Saya, ale czynnikiem determinującym jest dla nich popyt. Cenę traktują jako formalną proporcję wymienną dóbr, której miernikiem może być dowolne dobro. Kapitał traktowany jest jako zasób dóbr trwałego użytkowania przynoszących dochód; do kapitału szkoła ta zalicza również zdolności osobiste, m. in. zdolność do pracy. Pareto zastępuje pojęcie użyteczności, jako trudno wymierzalne, konstrukcją krzywych obojętności w odniesieniu do określonego dobra, opartą na danych empirycznych. Krzywe te, łącznie z krzywymi preferencji i ścieżkami cen, mają umożliwić znalezienie ceny równowagi konsumenta. Cena w ujęciu omawianej szkoły rodzi się z przeciwieństwa między potrzebami a przeszkodami, do których zaliczana jest również konieczność transformacji dóbr pierwiastkowych w dobra końcowe.
