Statystyczna ewidencja, ujmowanie w określonej formie (wykazów tabelarycznych, rejestrów, kartotek, perforowanych kart maszynowych i taśm itp.) podstawowych danych o jednostkach zbiorowości statystycznej; może być przeprowadzona jednorazowo, najczęściej jednak aktualizowana jest co pewien okres lub w sposób ciągły (na bieżąco) w celu rejestrowania zmian w stanach i strukturze badanej zbiorowości. Terminu ,,e.s.” używa się potocznie także do określenia zbioru dokumentów ewidencyjnych, tj. wykazów, kartotek itp., zawierających stwierdzenia i charakterystykę zaszłych faktów. E.s. sporządzana jest na podstawie tzw. dokumentacji pierwotnej (faktur, kwitów magazynowych, zleceń, zaświadczeń, metryk itp.) lub na podstawie sprawozdawczości statystycznej (w organach statystyki państwowej lub jednostkach wyższych szczebli zarządzania, otrzymujących dane statystyczne); podstawą do e.s. mogą być także informacje ustne, meldunki telefoniczne, za pomocą dalekopisów itp. Tradycyjne metody e.s. polegały najczęściej na dokonywaniu odręcznych zapisów. Nowoczesna e.s. jest ewidencją zmechanizowaną; zapisy dokonywane są za pomocą odpowiednich maszyn (np. perforatorów, dalekopisów), a dokumenty ewidencyjne przyjmują formę perforowanych kart lub taśm maszynowych, taśm magnetycznych itp. E.s. wykorzystywana jest jako źródło danych do sporządzania sprawozdawczości statystycznej oraz do różnorodnych analiz statystycznych; przy czym dane e.s. wykorzystywane są z reguły jedynie w grupowych, zbiorczych ujęciach. W zależności od przedmiotu ewidencji i zakresu jej funkcji e.s. może być klasyfikowana wg rodzajów, np. na ewidencję ruchu naturalnego ludności, kadr, materiałową, środków trwałych, buchalteryjną, operatywno-techniczną. W warunkach gospodarki socjalistycznej powstaje system ewidencji gospodarki narodowej, powiązany wewnętrznie ze sprawozdawczością statystyczną. W Polsce instytucją powołaną do organizowania i nadzorowania systemu ewidencji i sprawozdawczości statystycznej jest Główny Urząd Statystyczny.
